โลกใบนี้ มีมุมที่เราไม่รู้จักซ่อนอยู่เสมอ

คนรวยหลายคนที่รู้จัก ปกติชีวิตเค้าจะยุ่งมาก ตารางชีวิตแน่นเอี๊ยด ตรงเวลาเป๊ะๆ เพราะถ้าพลาดไป 5 นาที หมายถึงงานต่อไปจะล่มไปด้วย
ภาพคนรวยในอุดมคติเราเลยเป็นแบบนั้น

แต่พอมาได้ใช้ชีวิตใน กทม. ก็ได้มีโอกาสไปทานอาหารร้านหรูๆ พวกประเภทราคาต่อคอร์สเกินครึ่งหมื่น หรือหลักหมื่นขึ้นต่อหัว แถมรับลูกค้าทีละแค่ 10-20 คน ทำให้ต้องจองคิวกันข้ามสัปดาห์หรือข้ามเดือน

สังเกตุว่า คนที่มาทาน เหมือนเค้าไม่ได้รีบร้อนอะไร ไม่ได้แต่งตัวหรูหราเหมือนมาอาหารมื้อพิเศษ แต่เป็นเสื้อยืดการเกงขาสั้นเหมือนมากินข้าวเย็นธรรมดา การทานมื้อนึงใช้เวลา 2-3 ชม. กว่าจะจบ เชฟค่อยๆเสริฟทีละรายการ พร้อมอธิบายอาหารแต่ละเมนู เหมือน entertain คนกินไปด้วย ชวนคุยกันอย่างสนุกสนาน เหมือนไม่ใช่การกินอาหาร แต่เหมือนมาหาความบันเทิง หรือเป็นสุนทรียในชีวิตอย่างนึง

อาหารที่ออกมาก็ต้อง perfect จานไหนออกมาไม่ perfect ก็ทิ้งลงถังขยะเดี๋ยวนั้น ไม่ได้สนใจราคาของวัตถุดิบเลยว่าจะแพงขนาดไหน
บางคนนี่ถึงขนาดว่า จะกินไวน์แดง ต้องรอให้ท้องฟ้ายามเย็นเป็นสีแดง เฉดเดียวกับไวน์ก่อนถึงดื่มได้ ไม่งั้นกินไม่ได้

อาหารแต่ละเมนูก็จะน้อยมาก เหมือนไม่ได้กินเพื่ออิ่ม แต่กินเพื่อรับรู้รสชาติอาหารแพงๆแต่ละประเภทแค่นั้น ซึ่งเอาจริงๆมันก็อิ่มหรอก แต่ที่มันอิ่มเพราะกว่าจะกินเสร็จ มันเลยเวลากินจนเราหายหิวไปแล้ว

ดูจากการสนทนาแต่ละคนก็โปรไฟล์เลิศหรู จนหลายครั้งเราก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เค้าไม่ได้มีภารกิจอะไรไปไหนกันต่อหรอ หรือเค้าแค่มาหาสุนทรียภาพในชีวิตแค่นานๆครั้ง เลยไม่ต้องรีบอะไรเพราะวางโปรแกรมไว้หมดแล้ว แต่ดูจากการสนทนาแล้วเหมือนบางคนก็จะมากินเป็นประจำทุกวันยังกะกินข้าวอาหารตามสั่งอะไรแบบนั้น แถมในหลายๆครั้งก็สนุกสนานกันจนเวลาเลทไปหลาย ชม. แต่ว่าแต่ละคนก็ดูไม่รีบร้อน ราวกับว่าเค้ามีเวลาให้ใช้ชีวิตอีกหลายกัปหลายกัลป์

ทั้งหมดนี้ ทำให้เปลี่ยนความเชื่อเดิมๆไปโดยสิ้นเชิง เพราะในที่สุดก็เข้าใจได้ว่า “ชีวิตคนพวกนี้ ไม่มีอะไรต้องรีบร้อนเลยจริงๆ” มีหน้าที่แค่ใช้ชีวิตเท่านั้น

• แชร์
• ทวีต
• ส่งในไลน์